Fictieve woorden

Vakantieherinnering

2939





Een vervolg op
dit

De realiteit is angst.

De realiteit is pijn.

De realiteit is gevoel.

Knijp in mijn arm en ik schreeuw.

Ik word niet wakker. Ik ben het al.

De huizen om mij blijven.

Vakantieherinneringen:

#1: De letters zijn intussen verdronken in de te diepe zee.

Vissen zullen onwetend woorden eten en niet verstaan.

Ze staart naar het diepe water, met daaronder, onzichtbaar, de vissen.

De boot snijdt langzaam maar zeker het water in twee

Tweestrijd ook in mij. Mocht ik, kon ik, dan zou ik. Alles en altijd.

Voor eeuwig.

Mijn ogen strelen,

Mijn handen wenen.

#2: De woestijn fluistert verhalen. De maan schrijft mijn naam.

Later wordt de stilte oorverdovend en de lucht vol van sterren die vallen,

Of soms, gewoon blijven staan.

Ik kijk naar het verleden dat zich boven mijn hoofd openbaart.

Wat ik zie is miljoenen jaren geleden.

En de zekerheid van de aanwezigheid van de sterren,

verandert in het onweten:

Dit alles is slechts een afspiegeling van een verder verleden.

Niets is wat het lijkt.

#3: Een bom is ontploft. Uren eerder al.

Ik heb van je gehouden vannacht. Liefgehad.

Maar alles was anders toen.

Altijd anders.

De realiteit is nu.