Ik schrap de woorden, laat de stilte staan.
De schreeuw is verdwenen, alles wat rest is het moment voordien.
Jouw mond die aanloopt tot.
Pauze.
Ik zet het verleden stil. Spoel het door. En later weer terug.
Laat de frames versmelten. En soms verdwijnen.
Ik zoek de close up van je blik, in mijn geheugen gegrift.
Het detail van een halsketting onder een hemd verstopt.
Even voordien een hand op mijn schouder.
Ook hier je mond die aanloopt tot.
Opnieuw pauze.
Ken ik je wel? Of ken ik de illusie in mijn hoofd?
Ben je tot wat ik je heb gemaakt?
En later, als je anders blijkt te zijn, wie ben je dan?