Ik hou van stiltes.
Alomtegenwoordige stiltes, in een massa van lawaai, een glimlach die de tijd in alle dimensies doet stilstaan.
Afwachtende stiltes, met een iets of wat arrogante houding, het vermoedelijk weten, en de teleurstelling achteraf.
Schrijndende stiltes waarin elk woord een woord teveel is en de stilte meer woorden bevat dan ooit voorheen.
Stresserende stiltes gepaard met een ongemakkelijk gevoel in de onderbuik en opluchting in een zucht.
Snijdende stiltes waarbij woorden geluidsloos doorheen de lucht klieven en zonder de noodzakelijke klankkast dof neervallen terwijl de stomme sprekers elkaar zonder woorden verstaan.
Of gewone stiltes, nooit vanzelfsprekend, waarbij jij en ik naast elkaar stil een boek lezen, elk in een eigen wereld verzonken en toch in dezelfde aanwezig.
Het stille weten.