Je denkt me voorbij,
laat me zijn wie ik ben
zonder weer maar eens
het gevoel te hebben dat ik in een razende sneltrein zit
en de rest het landschap die buiten staat te waaien in de wind.
Je katapulteert me naar zwarte holen
aan de snelheid van het licht.
terwijl je seconden later
je naast me bevindt.
Ik verlies je
in abstractheid
in de leegte van het niets
tussen een wiskundige formule
die schoonheid vindt.