Het was alsof iemand een boel ideen had vastgenomen, mijn schedel had opengedaan, alles erin gedouwen en dan eens keihard had gestuiterd.
Ik wist het niet meer. Ik wist niets en alles was chaos.
Zoals die zwarte holen waarin ruimteschepen verdwijnen in science fictions films, maar dan anders.
En de wereld, die was veels te hard aan het draaien en alles stond op zijn kop.
En de planeten die begonnen te botsen, keihard, tegen elkaar.
En de honden konden praten en de mensen blaften.
Precies fictie, maar dan anders…