terwijl ik als gek ter plaatse blijf trappelen op de ‘ververs mail knop’
morst zij kilometers verder woorden, langzaam, mooi gebalanceerd.
terwijl mijn hart als een razende tekeer gaat
en het ongeduld in mijn ogen te lezen staat,
breit zij met de de rust van ruisende golven wolken aan de hemel.
wolken die me bedaren.
die me letters licht als fluitende vogels in het eerste ochtendlicht laten neertrippelen
en een spoor achterlaten van vreemd aaneenhangende zinnen
ik kijk naar de luchtkastelen die druppel per druppel
in duigen vallen tot enkel ruines achterblijven.