Het zit em in de details, mompelde hij.
Hoezo?
Ze keek hem aan. Dat hij weer wartaal uitsloeg, en dat het altijd hetzelfde was, elke week opnieuw.
De details, herhaalde hij.
Zoals de zeep en de tandpasta.
Ze keek hem fronsend aan, de rimpels groeven dieper en dieper.
Ja, de zeep en de tandpasta, schreeuwde hij.
Haar hoofd schuddend liet ze hem achter.
Niets mee aan te vangen, dacht ze.
Zeep en tandpasta?
Ze stopte, ze grijnsde.
Helemaal klaar voor het zothuis.
Ze stak een sigaret op en slofte voort.