Hij bindt zijn malienkolder om. -Wie vond die verdomde dingen eigenlijk uit? Loodzwaar en niet zo heel effectief…-
Het slagveld rondom hem toont wat hij niet wil weten.
De weg naar de Heer is ver, en hard.
Hoe zullen mensen de geschiedenis lezen over een jaar of 1000, vraagt ze zich af.
Hoe zullen de vroege jaren 2000 dan bestempeld worden?
Postmodernisme. Nieuwe tijd leest het in recente geschiedenisboeken. Ze moest er altijd al om lachen. Nieuwe tijd.
Wat was er zo nieuw?
Hoe zullen ze later deze tijd hernoemen?
Als de late middeleeuwen, waarbij een wereldrijk kruistochten onderneemt naar de ongelovigen.
De tijd waarin krijgers in vliegtuigen stappen en gebouwen doorboren als botte zwaarden door rot vlees.
Waar volledige volkeren slachtoffer worden van de strijd om macht.
Waar net zoals in het Oude Rome brood en spelen worden georganiseerd, niet meer in arena’s maar life op tv, op de CNN’s en de BBC’s van deze tijd.
In de Big Brothers en Temptation Islands die deze eeuw ons biedt.
Waar grote branden wereldsteden in vuur en vlam zetten.
Waar conflicten ontaarden in langdurige burgeroorlogen, met bloederige massamoorden, en eindeloze bomaanslagen.
Hij stapt voort. Stopt met de doden te tellen.
En de kinderen. De talloze kinderen. De vrouwen.
Wie stak het vuur aan? Wie begon deze helse niet stoppende razernij?
Wie was de duivel…