Als tranen in je ogen
een wereld verwoorden
waarin jij lijkt te vergaan
dan komt het in dit alles
op stilte aan.
Verdriet om verloren dromen
uit een steeds verder verleden
Angst om wat nog moet komen
in een dichter heden
Stilte van het gezwegen weten.
(Hier ben je gekomen op
het stilste punt
waar niemand nog iets zegt
en alle gezwegen woorden
tussen haakjes worden gezet.)
4/11/98