Fictieve woorden

Woorden-loos

Terwijl de woorden zich langzaam op
het scherm schrijven, eet de backspace
ze niet veel later weer op.
De enter verstuurt minutenlang niets dan witte ruimte.

Zo moet het zijn geweest toen de spaceshuttle contact
verloor met de aarde.
Een tikkende cursor. Het wachten.

‘Je bent weer woordenloos’ schrijf je.
Dat ik mijn ogen niet hoef te sluiten om je te zien.
En dat mijn handen, hoewel ze woorden typen,
langzaam over je rug glijden, in diafragma 2.8.
Dat je ogen mooi zijn. En je kwetsbaar kijkt.
Dat ik. Dat ik. Dat ik…

Je hebt gelijk. Ik ben weer woordenloos.
Je ontneemt me de woorden die jou zouden uitkleden,
langzaam de kleren van je lijf zouden rukken.
De woorden die je willen liefhebben,
en handen leggen op je lijf.

Die jou helemaal naakt gemaakt
mij handen op mijn mond leggen
en dwingen tot woordenloosheid

One thought on “Woorden-loos”

  1. Karel says:

    In diafragma 2.8 … Die frase maakt dat ik het hele gedicht een beetje wazig begin te zien. Tenminste, alles behalve de handen op de rug, die zijn scherp.
    Een erg beeldend gedichtje, ik heb ervan genoten.

Comments are closed.