Ik was bijna vergeten
Hoe je taal kon eten,
en letters slikken
Taaie woorden kon verbijten
Tot er niets meer over was
Behalve pijn.
Hoe je dan later begon
te hikken
en dat probeerde te verdrijven.
Door water te drinken op je kop
Door op en neer te wippen
En dan zoals altijd
door een klontje suiker
en azijn.