Je handen
Langzaam langsheen
Schrijven verhalen in lange streken
En vertellen zinnen die je mond zwijgt.
Je vingers
Zacht beminnend
Raken ingehouden kippenvel
Zwijgen onverteld verlangen
Je stilt de woorden
In mij.
Gewichtloosheid
Ergens in de verbinding van de lijn
zaten onze stemmen gevangen,
omgeven door niets dan het zwart van onze gedachten,
in een immense ijle ruimte van zachtheid.
Zo hingen we daar gewichtloos in het hier en nu.
Tussen woorden in. Slikten we zinnen.
Stolden we de tijd.
Het was toen dat ik besefte dat er niets te snappen viel.
Dat we hier elkaar wederom stil beminden.
Gestold in de onmogelijkheid.
Sonder
Is dat al wat we waren.
Sonder.
Een toevallige ontmoeting, een klik.
De realisatie dat dat het dan maar was.
En hoe moet dat dan nu zonder…
Zonder het gevoel dat er eindelijk
voor het eerst iemand was
waarvan we beiden dachten
‘Ik wil met.’
wat als
wat als wij.
wat als jij.
wat als jij en ik,
als wij
dat ik wou
dat ik zo graag,
zo graag veel
maar te laat
dat jij
voor mij
altijd
dat wij
dat jij en ik
altijd
Ergens gaat de tijd achteruit
Wetenschappers beweren dat er misschien wel een ander universum is.
Gespiegeld aan het onze waar de tijd omgekeerd loopt.
Waarbij alles aan ons
anders dan hier
eindigt met het mooiste begin.
Afgronden
Dat de houvasten die ik zocht
steeds vaker afgronden bleken
waarin we langzaam samen afgleden
Jij zag het het meest. Het eerst.
Dat ik moest loslaten.
Dat is wat ik in je ogen las.
Je zweeg.
Merely
We barely touched the surface of possible…
Dieper
Die keer dat vechten zwijgen bleek.
En geduld het moeilijkste woord.
Als dansen op een slappe koord
En de diepte invallen niet eens diep leek.
Die keer dat vechten niet meer
dan een woordenloze schreeuw
hangend in de te stille ruimte
de stilte in verdween.
Brokkenpiloot
Ik luister naar je stem door de telefoon.
Laat jouw woorden even hangen tussen de kilometers in,
streel ondertussen zacht je lippen
terwijl mijn hart bemint.
Jij vertelt jouw verhaal.
En ik luister stil.
Hoor de brokken die ik heb gemaakt
En vraag me af of er nog iets lijmen wil
Rijmen dat wel.
Verhalen vol logica. Achteraf bekeken.
De wiskunde van gevoel:
Eén groot vraagstuk met teveel mogelijkheden.
Dat ik keihard wil vechten, ik zeg het stil.
Ik hou van je. Dat slik ik in.
Interstellar
Jou verloren in de tijd
was ik op zoek
naar wormgaten
om door te kruipen.
Zwarte gaten waren het,
die me opslokten
en me dieper deden vallen
dan ik mogelijk dacht.
In duizend stukken.
Spagettified.