Wanneer zijn we gestopt met sneeuwvlokken eten?
Categorie: Bedenkingen
Taal
Ik zoek taal die me kan laten vertellen hoe ik van je hou, zonder de daarbij horende pathetiek. De juiste woorden die het verlangen achterwege laten, en graag zien reduceren tot graag zien.
Die uitleggen hoe ik achter je ogen kijk, en stil daar al mijn woordenschat verlies. En later er ook mezelf verloren loop.
Dat als ik met mijn hoofd op je schoot, stilte bedrijf, dat gewoon is omdat ik de laatste letters verloor.
Mont Noir
Zoals het landschap in mijn ogen
zo heb ik je voorgelogen dat
de dingen grijpbaar zijn.
Stefan Hertmans
Bedenking
Ze wilde niet gereduceerd worden tot het gewone en het meetbare.
Luchtspiegeling.
Terwijl we balancerend
op de rand van een woordenwaterval
maar bang om te struikelen
zinnen inslikken
vraag ik me af
of je lucht spiegelt,
dan wel echt
bent.
Duiken in herinneringen.
Zwart wit foto’s flitsen voor mijn gesloten ogen.
Kadootjes uitwisselen, toneeltjes spelen, brieven lezen.
Paasfeesten met zon en chocolade eieren die smelten.
Kippepoten in een boomstam. Frambozen en schapen.
Dankgebedjes voor het eten. En dan ballekes met compote.
Kersen die maand na maand roder worden tot we in bomen klimmen en kilo’s later op het toilet zitten.
Kermissen waar we niet mogen schieten van oma en dat later stiekem toch doen.
Grijze fietsen die rondjes draaien in de tuin, met telkens andere kinderen erop, jaren lang.
Een zomer warmer en zwoeler, een barbeque en hollende kinderen.
Uren schommelen.
Oranje rood kleurt de lucht en ‘pikdorsers’ rijden de velden op, klaar om tijdens de nacht de velden op te eten.
Zwarte pieten die hun handen tonen maar niet hun gezicht.
Jaarlijkse nieuwjaarsbrieven die talrijker maar korter worden.
En weer een nieuw jaar.
De koekoek die elk uur uit zijn nest springt, kijkt al minstens 33 jaar toe.
De foto’s op de kast vervagen, en tonen hoe we veel te lang geleden er uit zagen.
Kinderen nog.
Jaren fluisteren voorbij.
Zijn onze dromen uitgekomen?
Onze onzekerheden vervaagd?
Zijn jullie dromen uitgekomen?
Jullie onzekerheden vervaagd?
Keken jullie en zagen jullie dat het goed was?
Met dat rotsvaste vertrouwen dat wij soms niet vinden.
En af en toe in jullie ogen komen zoeken.
En we kijken en we lachen.
En weten dat morgen komt.
(voor de 80ste verjaardag van opa)
Single sok
Er was een tijd dat ik me ook een single sok voelde, verloren geraakt in de wasmachine van het leven. Die tijd was al lang voorbij, en toen kwam zij. De dag is grijs, maar vanavond komen wij weer thuis.
Geduld
Soms vraag ik me af of ik geduld moet hebben
Minder moet willen
Meer moet laten
En dan belt een vriendin
vertelt dat haar ma in coma ligt.
Haar leven aan een zijden draadje.
Dan wil ik niet geduldig zijn.
Dan wil ik op deuren kloppen
En zeggen wat ik bedoel.
Niet wachten. Niets laten.
Dan wil ik in mijn armen houden.
Voelen wat ik voel.
De schoot
Bestaat er iets mooiers dan op aan het eind van de dag je hoofd in de schoot van een ander te kunnen leggen?
Tessa Vermeiren, in Knack Weekend 1-7/3/2005
Vandaag
Vandaag was een vreemde dag…