wat als wij.
wat als jij.
wat als jij en ik,
als wij
dat ik wou
dat ik zo graag,
zo graag veel
maar te laat
dat jij
voor mij
altijd
dat wij
dat jij en ik
altijd
wat als wij.
wat als jij.
wat als jij en ik,
als wij
dat ik wou
dat ik zo graag,
zo graag veel
maar te laat
dat jij
voor mij
altijd
dat wij
dat jij en ik
altijd
Dat de houvasten die ik zocht
steeds vaker afgronden bleken
waarin we langzaam samen afgleden
Jij zag het het meest. Het eerst.
Dat ik moest loslaten.
Dat is wat ik in je ogen las.
Je zweeg.
We barely touched the surface of possible…
Die keer dat vechten zwijgen bleek.
En geduld het moeilijkste woord.
Als dansen op een slappe koord
En de diepte invallen niet eens diep leek.
Die keer dat vechten niet meer
dan een woordenloze schreeuw
hangend in de te stille ruimte
de stilte in verdween.
Ik luister naar je stem door de telefoon.
Laat jouw woorden even hangen tussen de kilometers in,
streel ondertussen zacht je lippen
terwijl mijn hart bemint.
Jij vertelt jouw verhaal.
En ik luister stil.
Hoor de brokken die ik heb gemaakt
En vraag me af of er nog iets lijmen wil
Rijmen dat wel.
Verhalen vol logica. Achteraf bekeken.
De wiskunde van gevoel:
Eén groot vraagstuk met teveel mogelijkheden.
Dat ik keihard wil vechten, ik zeg het stil.
Ik hou van je. Dat slik ik in.
Jou verloren in de tijd
was ik op zoek
naar wormgaten
om door te kruipen.
Zwarte gaten waren het,
die me opslokten
en me dieper deden vallen
dan ik mogelijk dacht.
In duizend stukken.
Spagettified.
Zichzelf verloren
tussen het leven en haar dromen
haastte ze zich hopeloos op zoek
De rest vergeten
raasde het bekende heden
rondjes rondom
Ik was bijna vergeten
Hoe je taal kon eten,
en letters slikken
Taaie woorden kon verbijten
Tot er niets meer over was
Behalve pijn.
Hoe je dan later begon
te hikken
en dat probeerde te verdrijven.
Door water te drinken op je kop
Door op en neer te wippen
En dan zoals altijd
door een klontje suiker
en azijn.
Ik ben al uren aan het zoeken
naar de juiste woorden voor een gedicht.
Waar ik letters zachtjes over je huid kan laten glijden
en zin vertaal in zinnen.
Ik heb je in weinig woorden uitgekleed,
en je in een bad van stilte bemind
en later bij het je afdrogen heb ik alle woorden uitgewist.
Ik laat me langzaam zakken in een bad van woorden
Terwijl jij me zacht toefluistert.
De letters stromen als water langs mijn mond naar binnen
Ik drink jouw taal.
Opstijgende damp verraadt ons verlangen
En legt mijn handen daar
waar jij begint.