Herinneringen

Het stof

Een vriend vroeg me ooit of ik nooit heimwee heb.
Ik dacht van niet.
Die zeldzame dagen sluit ik mijn ogen, en wandel in de bibliotheek in mijn hoofd. Open alle boeken die ik heb geleefd. Alle kleine verhalen. Momenten. Monumenten.
Ongelooflijk hoeveel ongeschreven pagina’s er opgeslagen zijn in een hoofd. Foto’s zonder negatieven, toch ingebrand. Geuren. Flashbacks.

Slenterend langsheen de boeken, trekt mijn vinger strepen op hun bestofte ruggen.

Vannacht wil ik het stofje zijn in jouw oog, dat jou doet stoppen voor een ogenblik. Om me weg te vegen. Om tranen te laten, te vloeken, te glimlachen.
En nadat je me hebt weggeveegd, zie je de wereld weer helder.

Jij bent een boek in mijn bibliotheek. Vannacht opende ik het.
Lege pagina’s wachtend op een verhaal.
Je gezicht is niet meer dan een paar contouren, een paar lijnen.
Ik weet niets behalve de letters van je naam, een plaats en een paar zinnen.

Is dat hoe alle verhalen beginnen?

Herinneringen

Voor papa

Als tranen in je ogen
een wereld verwoorden
waarin jij lijkt te vergaan
dan komt het in dit alles
op stilte aan.

Verdriet om verloren dromen
uit een steeds verder verleden
Angst om wat nog moet komen
in een dichter heden
Stilte van het gezwegen weten.

(Hier ben je gekomen op
het stilste punt
waar niemand nog iets zegt
en alle gezwegen woorden
tussen haakjes worden gezet.)

4/11/98

Herinneringen

Soms

Soms herinner ik me
hoe ik die ene dag
het cuttermes naast de ijzeren liniaal legde
met mijn wijsvinger langzaam hard duwend
het karton in tweeen sneed
hoe ik de vinger van mijn andere hand
op de verkeerde plaats zag
maar te laat de eerste hand niet meer stoppend kreeg.

Herinneringen

Opgevangen gesprek

Oh, en nen knappen dat dat was.
En plots stond hij daar, naakt, voor mij.

-En, ge zijt er dan toch mee naar bed geweest?
Bahneen. Zo van die mannen die zo vol zijn
van hun eigen. die komen na 5 minuten.
En gij ligt daar dan, nog te verlangen.
En ge kunt het dan zelf allemaal afmaken,
maar dat doet ge dan niet
want diene ligt daar dan nog naast u…

Herinneringen

Niet niet

Ik kan
niet niet van je houden.
niet niet kussen
Niet niet verlangen

Herinneringen

Mooi

Dat je mooi was had ik
je ooit verteld.
Mooi als je vertelde
met grote gebaren
en handen die schetsten
op papieren servetten
Sprak over onzekerheden
en dromen nooit uitgekomen
En zekerheden
zoals de laatste druppel in je glas.

Je lelijkheid had ik uitgewist.

Bedenkingen, Herinneringen

Duiken in herinneringen.

Zwart wit foto’s flitsen voor mijn gesloten ogen.
Kadootjes uitwisselen, toneeltjes spelen, brieven lezen.
Paasfeesten met zon en chocolade eieren die smelten.
Kippepoten in een boomstam. Frambozen en schapen.
Dankgebedjes voor het eten. En dan ballekes met compote.
Kersen die maand na maand roder worden tot we in bomen klimmen en kilo’s later op het toilet zitten.

Kermissen waar we niet mogen schieten van oma en dat later stiekem toch doen.
Grijze fietsen die rondjes draaien in de tuin, met telkens andere kinderen erop, jaren lang.

Een zomer warmer en zwoeler, een barbeque en hollende kinderen.
Uren schommelen.
Oranje rood kleurt de lucht en ‘pikdorsers’ rijden de velden op, klaar om tijdens de nacht de velden op te eten.

Zwarte pieten die hun handen tonen maar niet hun gezicht.
Jaarlijkse nieuwjaarsbrieven die talrijker maar korter worden.
En weer een nieuw jaar.

De koekoek die elk uur uit zijn nest springt, kijkt al minstens 33 jaar toe.
De foto’s op de kast vervagen, en tonen hoe we veel te lang geleden er uit zagen.
Kinderen nog.

Jaren fluisteren voorbij.
Zijn onze dromen uitgekomen?
Onze onzekerheden vervaagd?

Zijn jullie dromen uitgekomen?
Jullie onzekerheden vervaagd?
Keken jullie en zagen jullie dat het goed was?
Met dat rotsvaste vertrouwen dat wij soms niet vinden.
En af en toe in jullie ogen komen zoeken.

En we kijken en we lachen.
En weten dat morgen komt.

(voor de 80ste verjaardag van opa)

Herinneringen

Het is niet

Het is niet
de lege plaats in het bed
noch de hand op mijn arm
of de gefluisterde woorden
in mijn oor

Het is niet
de kus zacht
of de woelige nacht
niet de verhalen die je schrijft
die ik niet hoor

Het is hoe je daar stond
Gewoon jij.
Mooi, onbeholpen, kwaad,
lief, lastig, moeilijk, jij.

Niet bij
mij.

Herinneringen

Gaan

Waarom ik niet wou komen
vroeg je
Omdat je gaat
antwoordde ik

Die waarheid was maar half.
De hemel is te hoog om van te vallen,
de aarde te plat.

Uren later brand ik je glimlach
in mijn gedachten
terwijl jij gestaag wegstapt.

Herinneringen, Leven in Belgie

De nachten

Of je wat tegen me kon praten,
tegen het ijle in
Dat ik wat overstuur was,
en gewoon een stem moest horen.

Ik denk dat het 4 jaar terug was toen jij hetzelfde deed.
Er gewoon was en geen vragen stelde.
En dat nu 4 jaar later jij nog steeds degene bent die dat
het best begrijpt.

En we praten over koetjes en kalfjes,of liever jij praat
over koetjes en kalfjes, over Shangai en verder,
we lachen wat en ik vergeet.

Ik zwijg in 1000 stiltes dat ik je heb gemist.
4 jaar lang.
Jij zwijgt in 100 stiltes dat je dat weet.