Categorie: Limiet van mijn kennis…

Later, als ik groot was, mocht ik allerlei dingen die ik nu niet mocht, maar het werd nooit later. Het was altijd nu .

Remco Campert, Een geschenk uit de hemel.

Aldus het nieuws:

‘Vezels van de kleding van zijn ex-vriendin werden op de vermoorde meisjes teruggevonden.
Dit bewijst dat hij te maken had met de moord.’

Dat moet iemand mij even uitleggen aub.

’t Is daarom dat de mensen allemaal denken dat wij escortewijven zijn.
(Gents accent)

Ik ben onsterfelijk tot het tegendeel bewezen is.
Dat is de enige juiste manier om in het leven te staan.

Oliviero Toscani

Heks mag kosten opleiding aftrekken van belasting

Een Nederlandse heks mag de kosten die zij voor haar heksenopleiding heeft gemaakt, aftrekken van de belasting. Dat heeft de Belastingdienst dinsdag bevestigd.

De heks wilde echter nog meer posten aftrekken, maar dat weigerde de Belastingdienst. Zij stapte daarom naar de rechter, maar kreeg te horen dat ze niet in aanmerking komt voor de zelfstandigenaftrek en aftrek van haar auto- of bezemkosten.

Volgens de Belastingdienst mag niet elke heks de opleidingskosten aftrekken. “Deze vrouw gebruikte de opleiding om als actrice en geefster van workshops aan de slag te kunnen. Ze gebruikt de opleiding dus om haar vakkennis op peil te houden”, zo verklaarde een woordvoerster van de Belastingdienst.

Juist ja.

Ik neem aan dat die bezemkosten niet echt vermeld werden en een grapje van de journalist was…

Ik genoot ervan om op vreemde plekken te fotograferen en met mensen te praten die ik van mijn leven niet zou ontmoeten zonder een camera als excuus. Ik genoot van het gewicht van het zware metaal in mijn handen, de manier waarop het als een wapen aanvoelde. Ik hield ervan de sluiter in te drukken, de tijd te bevriezen, de kleine plakjes leven in metaforen overlopende rechthoeken te veranderen. Ik hield ervan de rechthoeken te verzamelen, als onderweg opgedane snuisterijen, ernaar te staren, ze te bestuderen en juist die te vinden die een bepaald doorleefd moment het beste samevatte.

…

De potentie van dit alles was overweldigend: je begon met chaos, haalde er een camera bij, een stuk film, een donkere kamer en -voila- je had orde. Alsof je God speelde.

Uit Avonturen in oorlog en liefde, Deborah Copakken Kogan

verkeersfuik, proefstrook tekstmarkeringen, integratieladder, sekssurferij, fatsoenstroepen, tepelschildje, terreurvrees, koeienoppas, patatvos, spraakbestel, geluidsorganisme, werkelijkheidsstelsel, klankerfenis, poldercultuur, aanslagvoet, kaddisj

Fotografie is de enige “taal” die in de hele wereld wordt verstaan, en doordat ze alle volken en culturen overbrugt, vormt ze een band tussen de grote familie van alle mensen. Los van alle politieke invloeden, geeft ze overal waar mensen zijn, een waarheids­getrouwe weergave van leven en gebeurtenissen, laat ons delen in de wanhoop van anderen, en werpt een verhelderend licht op allerlei dingen.

Ik voeg er graag aan toe dat je van een taal de syntax moet begrijpen, de grammatica en de woordenschat, anders is wat je overbrengt slechts een afspiegeling van wat je eigenlijk wil zeggen.

Ze kijkt me aan.
En wat wil je dan van het leven?
Ik aarzel, antwoord hard.
‘Ik weet het niet.’

En ik weet het echt niet.
Al uren, dagen, maanden niet meer.
Ik zwem in een zee van onrust, en waar ik vroeger kon meedeinen op de golven, voel ik me nu eerder opgeslorpt worden in een te stevige draaikolk.

‘Je weet het niet, je zal het eens moeten weten. Je moet iets doen in het leven…’
‘Waarom?’
Ze kijkt me aan, verwonderd. ‘Omdat, omdat dat zo is.’
‘Waarom moet ik iets doen? Om welke reden? Wie zal me ervoor belonen, en zal dat genoeg zijn? Als ik morgen sterf, welk nut had het dan?’
Ik hoor mijn woorden vallen op de stenen vloer, ze klinken als een glas dat spat in duizend stukken.
De scherven raken haar.
‘Je kan toch niet niets doen, dat kan toch niet?’
‘Waarom niet?’
‘Daarom!’

Ik weet dat ik twijfelend aan alles, ook aan deze woorden twijfel, en verloren loop in het teveel aan vragen terwijl morgen op me afkomt als een alles verwoestende tsunami.

‘Laat me met rust’, schreeuwt het in mijn hoofd.
‘Wist jij het dan ook altijd?’
‘En waarom mogen we het tegenwoordig niet meer weten.
Waarom moet alles zo duidelijk omschreven zijn, zoals de tulpen op de vensterbank van het huis waarin we wonen, en prikklok op het werk die elk uur eens klikt, en de kras in de lak van de auto. En de grasmaaier in de tuin, die ronkend van plezier het wilde gras met de eerste bloemen verobert.’

Mijn woorden zijn op. Mijn onrust niet.
Schijnbaar kalm treed ik weg, woedend binnenin.

Wie ben ik?

Het is de context waarin men de foto toont en het onderschrift, de duiding, die de foto uiteindelijk zijn kracht geeft.

M Hendryckx.