Linken

Bot

Nelissen Mummy

Haar vingerkootjes (of toch de vier die we terugvonden) lagen nog verstrengeld in zijn middenhandsbeentjes.
En die van haar rechterhand lagen tussen zijn onderkaak en zijn sleutelbeen.

Ze moet hem gestreeld hebben.
Misschien een kusje in zijn nek.
(haar neusbeen vonden we vlakbij zijn halswervels terug)
“Ziedemijgraag?”
“Vooraltijdenaltijd?”

Na 5.000 jaar borstel ik ze weer bij elkaar.
Voorzichtig langs haar heilig- en haar stuitbeen.
Waar zijn knieschijf al die tijd ongegeneerd is blijven rusten.
Zijn ellepijp op haar schouderblad.
(maak nota op het opgravingblad: “Had haar tegen zich aangetrokken”)
En het duurde uren voor we hadden uitgemaakt welke teenkootjes bij wie hoorden.
Zo dicht liggen ze bij elkaar.

Bot tegen bot.
Een collega meent in “Nature” dat ze geofferd werden.
Een andere schrijft in “Science” dat ze niet al kussend maar al ruziënd het graf zijn ingegaan.
Maar ik veeg hun argumenten van tafel.
Ik blijf borstelen.
Tot de haartjes op zijn arm weer rechtkomen van haar zoen.
Van zo vel tegen vel.

(gedicht van Bloemen noch kransen, foto via)

Linken

Liefde over duizend jaar

Liefde over duizend jaar
dat zijn jij en ik vandaag
maar dan op betere matrassen

Misschien de mannen
iets of wat langere kalebassen
in retromodieuze kamerjassen.
Misschien de vrouwen
nog meer nachtcrème in hun vouwen
en de stiltes tussen hen
al te danig draaglijk

Men tost of men de cd van de specht
of die van een kwakend beest opzet
als men geniepig gaat vossen
in de plastic bossen
van Barvaux of daaromtrent.

Liefde over duizend jaar;
die helse hemel en evenzeer onzeker
als jij en ik vandaag.

Uit: Liefde, tenzij anders vermeld, 2001. Dimitri Verhulst

Via Alles stinkt een beetje

Linken

Landschapspoezie

Kikkers weten
de weg naar de vijver
uit het hoofd

Die is er hen
nog voor de gebooorte
dagenlang ingedrild

(Geert De Kockere)

Linken

Opgevangen

Ik zat eerst aan 72 uren.
Ik aan 120.
120?
Ja.
120 is teveel.
Ja 120 is teveel.

Linken

Zij (Michael Grünlo)

Kunnen haar handen
de wonden dichtstrelen
die jij hebt achtergelaten?

Kunnen haar ogen me
geruststellen en me doen
weten dat het dag is?

Ik heb nog niet zo dichtbij
durven kijken niet zo
dicht durven voelen.

Jouw verdwijnende lichaam
is nog warm en levend
in het nu van mijn gedachten.

Het is de belofte die ze
langs laat wandelen het zijn de
zachtwijze woorden die ze ademt.

via

Linken

En wat dan?

Op een dag zal ik weg zijn en
wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend.

Want wie zoals ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan?

Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen?
Te doen?

‘Het was waar’ zult gij zeggen ‘hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.’ Zo bleek zal
ik zijn.

In u …

En wat dan …?

Dit jaar is het de 50ste verjaardag van

Vlaanderens grootste poète maudit

via Chips & Cookies